ASG Law

Category: Batas sa Pagbubuwis

  • Unang Rehistro ang Manaig: Pagprotekta sa mga Karapatan ng Nagpautang Laban sa mga Paghahabol sa Buwis

    Sa isang mahalagang desisyon, pinagtibay ng Korte Suprema na ang karapatan ng isang nagpautang na unang nakapagpatala ng kanilang paghahabol sa ari-arian ay mas matimbang kaysa sa paghahabol ng Bureau of Internal Revenue (BIR) para sa hindi nabayarang buwis. Ang desisyong ito ay nagbibigay ng linaw at proteksyon sa mga nagpapautang, na nagpapatibay na ang kanilang mga karapatan sa ari-arian ay dapat protektahan, basta’t nairehistro ang mga ito bago pa man ang paghahabol ng BIR. Tinitiyak nito na hindi basta-basta mapapawalang-bisa ng mga paghahabol sa buwis ang mga lehitimong transaksyon at pagpapautang.

    Unang Nakapagpatala, Panalo: Paano Binabalanse ng Korte Suprema ang Lien ng Buwis at Karapatan ng mga Nagpapautang?

    Ang kasong ito ay umiikot sa pagtatalo sa pagitan ng BIR at ng mga kompanyang Glowide Enterprises, Inc. (Glowide) at Pacific Mills, Inc. (PMI) tungkol sa kung sino ang may mas matimbang na karapatan sa mga condominium unit na pag-aari ng TICO Insurance Company, Inc. (TICO). Naharap si TICO sa mga paghahabol mula sa Glowide at PMI, na nagkaroon ng utang mula sa mga nalikom ng insurance, at mula sa BIR, dahil sa mga hindi nabayarang buwis. Ang pangunahing isyu ay kung ang paghahabol ng BIR para sa hindi nabayarang buwis ay mas matimbang sa paghahabol ng Glowide at PMI, na unang nagrehistro ng kanilang paghahabol sa mga condominium unit.

    Bago pa man ang paghahabol ng BIR, nakuha na ng Glowide at PMI ang paborableng paghuhukom laban sa TICO para sa hindi nabayarang nalikom sa kanilang insurance. Upang maipatupad ang paghuhukom na ito, nakakuha sila ng writ of preliminary attachment at ipinarehistro ito sa mga condominium unit noong Disyembre 22, 2000. Nang maglaon, matapos ang paglilitis, naisakatuparan ang hatol sa pamamagitan ng pagbebenta ng ari-arian sa pamamagitan ng foreclosure kung saan ang Glowide at PMI ang naging matagumpay na bidder sa foreclosure sale.

    Sa kabilang banda, nag-isyu ang BIR ng warrant of distraint at/o levy sa mga ari-arian ng TICO dahil sa hindi nabayarang mga buwis, na naitala lamang noong Pebrero 15, 2005. Iginiit ng BIR na ang kanilang paghahabol sa buwis ay may ganap na preference alinsunod sa Artikulo 2241(1), 2242(1), at 2246-2249 ng New Civil Code, na nagtatakda na ang mga paghahabol sa buwis ay may preference sa lahat ng iba pang mga kredito. Ito ang nagtulak sa TICO na magsampa ng interpleader case, na naglalayong malaman kung sino ang may superyor na karapatan sa mga condominium unit sa pagitan ng Glowide/PMI at ng BIR. Ang kaso ay napunta sa Korte Suprema matapos ang magkasalungat na pagpapasya ng mga mas mababang korte.

    Pinagtibay ng Korte Suprema ang hatol ng Court of Appeals (CA), na pinasiyahan na ang Glowide at PMI ay may superyor na karapatan sa mga condominium unit. Ang hatol ay nakabatay sa prinsipyo na ang isang auction sale na isinagawa alinsunod sa isang order of execution ay muling bumabalik sa petsa ng anotasyon ng levy sa attachment. Dahil ang Glowide at PMI ay unang nagtala ng kanilang levy sa attachment noong Disyembre 22, 2000, ang kanilang karapatan sa mga condominium unit ay nauna sa tax lien ng BIR, na naitala lamang noong Pebrero 15, 2005.

    Ang Korte Suprema ay nagpaliwanag na kahit na ang Tax Code ay nagtatakda na ang isang tax lien ay magkakabisa mula sa oras na ginawa ang pagtatasa ng buwis, ang lien na ito ay hindi wasto laban sa sinumang nagpautang, mamimili, o nagpautang ng paghuhukom hanggang sa maisampa ang paunawa ng lien sa Register of Deeds ng lungsod o lalawigan kung saan matatagpuan ang mga ari-arian ng nagbabayad ng buwis. Ang probisyon na ito ay nagpapahiwatig na hanggang sa mairehistro ang tax lien, ang mga karapatan ng nagpautang ng paghuhukom ay protektado.

    Seksyon 219. Kalikasan at Saklaw ng Tax Lien. — Kung sinumang tao, korporasyon, partnership, joint-account (cuentas en participation), asosasyon o kompanya ng seguro na may pananagutan na magbayad ng panloob na buwis sa kita, ay nagpapabaya o tumangging bayaran ito pagkatapos ng paghingi, ang halaga ay magiging lien na pabor sa Pamahalaan ng Pilipinas mula sa oras na ginawa ang pagtatasa ng Komisyoner hanggang sa bayaran, kasama ang mga interes, parusa, at gastos na maaaring maipon bilang karagdagan dito sa lahat ng ari-arian at karapatan sa ari-arian na pagmamay-ari ng nagbabayad ng buwis: Provided, Na ang lien na ito ay hindi magiging wasto laban sa sinumang nagpautang, mamimili o nagpautang ng paghuhukom hanggang sa maisampa ang paunawa ng lien na ito ng Komisyoner sa tanggapan ng Register of Deeds ng lalawigan o lungsod kung saan matatagpuan ang ari-arian ng nagbabayad ng buwis. (Binigyang-diin)

    Binigyang-diin ng Korte na sa oras na nakuha ng Glowide at PMI ang kanilang mga karapatan sa mga condominium unit sa pamamagitan ng levy at kasunod na pagbili, ang mga unit ay hindi na maituturing na ari-arian ng TICO, at sa gayon, ang tax lien ng BIR ay hindi na maaring ipatupad laban sa kanila. Idinagdag pa rito, tinukoy ng korte na ang aksyon ni TICO para sa interpleader ay hindi wasto dahil epektibo itong sumasalungat sa pangwakas at naisakatuparan nang hatol na pabor sa Glowide at PMI.

    Bukod dito, sinabi ng korte na hindi wasto na ang RTC Makati – isang co-equal court – ay nagbigay ng sumasalungat na pagpapasya laban sa Peb. 16, 2004 na utos ng RTC QC, na nagpasiya na ang kredito ng Glowide at PMI ay may kalamangan kaysa sa paghahabol ng BIR sa mga condominium unit. Itinampok ng Korte Suprema na pinawalang-bisa ng aksyon para sa interpleader ang nauna nang pinal at naisakatuparang hatol na pabor sa Glowide at PMI. Sinabi ng Korte na “ang pangkalahatang interes ng batas at hustisya ay mas mainam na naisilbi sa pamamagitan ng mahigpit na pagsunod sa mga itinatag na tuntunin ng pamamaraan.”

    Sinuri rin ng Korte Suprema kung ang claim ng BIR ay talagang ginusto kaysa sa paghahabol ng Glowide at PMI, kahit na may katibayan na may bisa ang mga paglilitis, dahil inaangkin nito na nasiyahan ito sa ganap na kagustuhan sa lahat ng iba pang mga paghahabol na alinsunod sa Artikulo 2241, 2242 (1), at 2246 hanggang 2249 ng Civil Code, na nagtatakda na ang mga claim sa buwis ay may preference sa anumang iba pang paghahabol ng anumang ibang nagpapautang hinggil sa alinman at lahat ng mga ari-arian ng may utang. Gayunpaman, sa isang pagsusuri sa claim ng partido kaugnay nito, pinasiyahan na walang dahilan upang tumigil sa mga paghahanap ng Court of Appeals na ang paghahabol ng Glowide at PMI ay pinapaboran kaysa sa BIR’s. Ang paghahabol sa buwis ng TICO ay isa lamang ordinaryong ginustong credit sa ilalim ng Artikulo 2244 dahil hindi ito nakabatay sa mga buwis na dapat bayaran sa mga condominium unit ngunit sa kakulangan ni TICO sa pagbabayad ng income tax nito, taunang bayad sa pagpaparehistro, value-added tax, porsyento na buwis, withholding tax sa sahod, pinalawak na withholding tax, at documentary stamp tax.

    Binanggit ng kataas-taasang hukuman sa bisa ng hatol nito na ang paghahabol ng Glowide at PMI ay isa ring espesyal na ginustong credit sa ilalim ng Artikulo 2242 (7) ng Civil Code at kaya nakahihigit sa paghahabol sa buwis ng BIR, na ordinaryong ginustong credit. Gaya nga ng itinuro, “ang mga tungkulin, buwis, at bayarin na dapat bayaran sa Pamahalaan ay mayroong priority lamang kapag ang mga ito ay may pagtukoy sa isang partikular na personal na ari-arian sa ilalim ng Artikulo 2241 (1) ng Civil Code, o hindi natitinag na ari-arian, sa ilalim ng Artikulo 2242 (1) ng parehong Code. Gayunpaman, hinggil sa iba pang tunay at personal na ari-arian ng may utang, kung minsan ay tinutukoy bilang ‘libreng ari-arian,’ ang mga buwis at pagtatasa na dapat bayaran sa Pambansang Pamahalaan, bukod pa sa mga nasa Artikulo 2241 (1) at 2242 (1) ng Civil Code, ay darating lamang sa ikasiyam na puwesto sa pagkakasunud-sunod ng ginusto.”

    FAQs

    Ano ang pangunahing isyu sa kasong ito? Ang pangunahing isyu ay kung ang BIR, o ang Glowide at PMI, ang may mas matimbang na karapatan sa mga condominium unit na pag-aari ng TICO, na isinasaalang-alang ang magkasalungat na paghahabol mula sa mga hindi nabayarang buwis at mga nalikom sa insurance.
    Bakit napaboran ng Korte Suprema ang Glowide at PMI? Napaboran ng Korte Suprema ang Glowide at PMI dahil una nilang nairehistro ang kanilang levy sa attachment sa mga condominium unit noong Disyembre 22, 2000.
    Paano nakaapekto ang probisyon ng Tax Code sa desisyon? Nagpasiya ang probisyon na hanggang sa maihain ang lien sa mga nagbabayad ng buwis, protektado ang mga karapatan ng isa nagpautang at mga nanghuhukom ng credit, bago mai-anotate ang claim sa buwis sa kinauukulang titulo ng buwis.
    Anong papel ang ginampanan ng aksyon ni TICO para sa interpleader sa kinalabasan ng kaso? Itinuring ng Korte Suprema ang aksyon ng interpleader ng TICO bilang hindi wasto dahil sinusubukan nitong bawiin ang final and executory judgement laban sa kumpanya.
    Ano ang ibig sabihin ng hatol na ito para sa mga nagpapautang sa hinaharap? Ito ay nagpapahiwatig na kapag ang tagapagpahiram ay nagtatala ng kanilang mga claims, dapat igalang ito.
    Ang desisyon bang ito ay may kinalaman din kung magkaroon ng pagkakasundo sa mga credits? Oo, idinagdag din na dahil hindi batay sa mga condominium units ang claim para sa buwis ay ordinaryong pinapaboran at pinahuhuli kaysa sa claim ng nasabing GLOWIDE at PMI ayon sa Artikulo 2242(7) ng Kodigo Sibil na itnuturing na special preferred claim, kaya mas importante sa tax claim.
    Ano ang implikasyon kung ang isang interpleader suit ay binuksan laban sa kaniya? Sinabi rin ng hatol na kung ang may stake ay nagpapatuloy sa paghahain at nagpapahintulot dito sa final na paghahatol, ay hindi nito kailangan ng pag-uulit dito sa isang interpleader suit.
    Maari bang ituring na lumalabag ang BIR sa karapatang pantao ni GLOWIDE sa pag-agaw sa properties ni TICO? Bagama’t hindi gaanong nagbigay importansya rito ang hukuman, ang pang aagaw sa properties ni TICO ay pwedeng ikunsidera na lumalabag sa nasabing kontrata.

    Ang desisyong ito ay nagsisilbing gabay para sa BIR, mga nagpapautang, at iba pang partido sa paglilinaw kung paano pinangangasiwaan ang mga karapatan sa ari-arian. Ang kinalabasan nito ay nagpapakita rin kung gaano kahalaga ang napapanahong pagpaparehistro ng paghahabol para matiyak ang paggalang at proteksyon nito, na siyang nagbibigay linaw sa sistemang ligal hinggil sa kahalagahan ng naganap na napapanahong pagpaparehistro ng nasabing claim.

    For inquiries regarding the application of this ruling to specific circumstances, please contact ASG Law through contact or via email at frontdesk@asglawpartners.com.

    Disclaimer: This analysis is provided for informational purposes only and does not constitute legal advice. For specific legal guidance tailored to your situation, please consult with a qualified attorney.
    Source: BUREAU OF INTERNAL REVENUE, VS. TICO INSURANCE COMPANY, INC., GLOWIDE ENTERPRISES, INC., AND PACIFIC MILLS, INC., G.R. No. 204226, April 18, 2022

  • Pagpapagaan ng mga Panuntunan ng Pamamaraan para sa Katarungan: Ang Kaso ng Kabalikat vs. CIR

    Nilalayon ng desisyon na ito na magbigay linaw sa mga pagkakataon kung kailan maaaring balewalain ang mga teknikalidad sa batas upang mapairal ang katarungan. Ipinahayag ng Korte Suprema na maaaring palampasin ang mga pagkakamali sa pagsunod sa mga panuntunan ng pamamaraan kung ang mahigpit na pagsunod dito ay hahadlang sa pagkamit ng hustisya. Sa madaling salita, binibigyang-diin ng desisyon na ito ang kahalagahan ng pagtingin sa esensya ng kaso kaysa sa pagpabaya sa mga pormalidad na maaaring magdulot ng pagkaantala o pagkakait ng katarungan, lalo na sa mga usapin kung saan malaki ang halaga na nakataya at ang mga partido ay nagpakita ng pagsisikap na itama ang kanilang mga pagkakamali.

    Pagkakataon ba para sa Katarungan? Pagsusuri sa Pagsunod sa mga Panuntunan sa Buwis

    Ang kasong ito ay nagmula sa mga petisyon na inihain ng Kabalikat Para Sa Maunlad Na Buhay, Inc. (Kabalikat) at ng Commissioner of Internal Revenue (CIR) laban sa mga resolusyon ng Court of Tax Appeals (CTA) En Banc. Ang pangunahing isyu ay kung tama ba ang CTA En Banc na ibasura ang mga petisyon dahil lamang sa mga teknikal na pagkakamali sa pagsunod sa mga panuntunan ng pamamaraan. Sa kaso ng Kabalikat, hindi umano sila nagpakita ng sapat na detalye ng mga katotohanan at hindi naglakip ng mga tamang kopya ng mga dokumento. Sa kabilang banda, ang petisyon ng CIR ay walang Verification at Certification Against Forum Shopping, at hindi rin umano naipaabot nang maayos ang kopya ng petisyon sa Kabalikat.

    Ang Korte Suprema, sa paglutas ng kaso, ay nagbigay-diin na bagama’t mahalaga ang mga panuntunan ng pamamaraan, hindi dapat maging hadlang ang mga ito sa pagkamit ng katarungan. Ayon sa Korte, dapat payagan ang paglihis sa mga panuntunan kung mayroong makatwirang dahilan, kung ang pagbasura sa petisyon ay magiging sanhi ng kawalan ng katarungan, at kung mayroong kahit man lamang pagtatangka na sumunod sa mga panuntunan. Sa madaling salita, ang estriktong pagsunod sa mga panuntunan ay hindi dapat mangibabaw kung ito ay magiging dahilan upang hindi marinig ang merito ng kaso.

    Binigyang-diin ng Korte Suprema na sa kasong ito, ang halaga ng buwis na pinag-uusapan ay malaki, at ang magkabilang panig ay maaaring makaranas ng malaking kawalan kung hindi mareresolba ang kaso batay sa merito nito. Kung kakanselahin ang pagtatasa, mawawalan ng kita ang pamahalaan, habang kung pananatilihin naman, mapapasan ng Kabalikat, isang non-stock, non-profit na organisasyon, ang mabigat na obligasyon sa pagbabayad. Dahil dito, nararapat lamang na marinig ang apela upang lubos na masuri ang mga argumento ng magkabilang panig.

    Verily, it is settled that “procedural rules are designed to facilitate the adjudication of cases. Courts and litigants alike are enjoined to abide strictly by the rules.” However, it is not novel for courts to brush aside technicalities in the interest of substantial justice.

    Dagdag pa rito, kinilala ng Korte Suprema na ang magkabilang panig ay nagpakita ng kahandaang ipagpatuloy ang paglilitis at na mayroong mga makabuluhang argumento na dapat timbangin. Dahil dito, ang pagbibigay ng pagkakataon sa magkabilang panig na itama ang kanilang mga pagkakamali ay hindi magdudulot ng kawalan ng katarungan sa alinman sa kanila. Sa katunayan, ang pagpilit sa estriktong pagsunod sa mga teknikalidad ay maaaring magresulta sa pagkakait ng hustisya, lalo na kung isasaalang-alang ang layunin ng mga panuntunan ng pamamaraan na mapadali ang paglilitis ng mga kaso.

    Batay sa mga nabanggit, ipinasiya ng Korte Suprema na nagkamali ang CTA En Banc nang tanggihan nito ang mga apela ng magkabilang panig dahil lamang sa mga teknikal na pagkakamali. Sa halip, dapat sana ay binigyan ng pagkakataon ang mga partido na itama ang kanilang mga pagkakamali at dinggin ang merito ng kaso. Dahil dito, iniutos ng Korte Suprema na ibalik ang kaso sa CTA En Banc para sa pagpapatuloy ng pagdinig at pagresolba sa mga isyu na may kaugnayan sa merito ng kaso.

    FAQs

    Ano ang pangunahing isyu sa kasong ito? Ang pangunahing isyu ay kung nagkamali ba ang Court of Tax Appeals (CTA) En Banc nang ibinasura nito ang mga petisyon dahil lamang sa mga teknikal na pagkakamali sa pagsunod sa mga panuntunan ng pamamaraan.
    Ano ang naging batayan ng CTA En Banc sa pagbasura sa mga petisyon? Ibinasura ng CTA En Banc ang petisyon ng Kabalikat dahil hindi umano sila nagpakita ng sapat na detalye ng mga katotohanan at hindi naglakip ng mga tamang kopya ng mga dokumento. Sa kabilang banda, ang petisyon ng CIR ay walang Verification at Certification Against Forum Shopping, at hindi rin umano naipaabot nang maayos ang kopya ng petisyon sa Kabalikat.
    Ano ang sinabi ng Korte Suprema tungkol sa pagsunod sa mga panuntunan ng pamamaraan? Ayon sa Korte Suprema, bagama’t mahalaga ang mga panuntunan ng pamamaraan, hindi dapat maging hadlang ang mga ito sa pagkamit ng katarungan. Dapat payagan ang paglihis sa mga panuntunan kung mayroong makatwirang dahilan, kung ang pagbasura sa petisyon ay magiging sanhi ng kawalan ng katarungan, at kung mayroong kahit man lamang pagtatangka na sumunod sa mga panuntunan.
    Anong halaga ang pinag-uusapan sa kasong ito? Ang halaga ng buwis na pinag-uusapan sa kasong ito ay P91,234,747.55.
    Ano ang ipinasiya ng Korte Suprema sa kasong ito? Ipinasiya ng Korte Suprema na nagkamali ang CTA En Banc nang tanggihan nito ang mga apela ng magkabilang panig dahil lamang sa mga teknikal na pagkakamali. Iniutos ng Korte Suprema na ibalik ang kaso sa CTA En Banc para sa pagpapatuloy ng pagdinig at pagresolba sa mga isyu na may kaugnayan sa merito ng kaso.
    Ano ang kahalagahan ng desisyon na ito? Ang desisyon na ito ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagtingin sa esensya ng kaso kaysa sa pagpabaya sa mga pormalidad na maaaring magdulot ng pagkaantala o pagkakait ng katarungan, lalo na sa mga usapin kung saan malaki ang halaga na nakataya.
    Ano ang dapat gawin kung mayroong teknikal na pagkakamali sa pagsampa ng kaso? Kung mayroong teknikal na pagkakamali sa pagsampa ng kaso, mahalaga na itama agad ito at magpakita ng pagsisikap na sumunod sa mga panuntunan ng pamamaraan. Dapat ding ipaliwanag ang dahilan kung bakit nagkaroon ng pagkakamali at kung bakit hindi dapat ibasura ang kaso dahil dito.
    Sino ang maaaring makatulong sa paglutas ng mga isyu sa buwis? Ang mga abogado, accountant, at iba pang mga propesyonal na may kaalaman sa batas sa buwis ay maaaring makatulong sa paglutas ng mga isyu sa buwis.

    Sa kabuuan, ang kasong ito ay nagpapakita na ang Korte Suprema ay handang magbigay-daan sa mga paglihis sa mga panuntunan ng pamamaraan upang matiyak na maipapairal ang katarungan. Ito ay isang paalala na ang mga panuntunan ay dapat gamitin upang mapadali ang paglilitis ng mga kaso, hindi upang maging hadlang sa pagkamit ng hustisya.

    Para sa mga katanungan ukol sa aplikasyon ng desisyong ito sa mga partikular na sitwasyon, mangyaring makipag-ugnayan sa ASG Law sa pamamagitan ng contact o sa pamamagitan ng email sa frontdesk@asglawpartners.com.

    Disclaimer: Ang pagsusuri na ito ay ibinibigay para sa layuning pang-impormasyon lamang at hindi bumubuo ng legal na payo. Para sa tiyak na legal na gabay na iniayon sa iyong sitwasyon, mangyaring kumunsulta sa isang kwalipikadong abogado.
    Source: KABALIKAT PARA SA MAUNLAD NA BUHAY, INC. VS. COMMISSIONER OF INTERNAL REVENUE, G.R. Nos. 217530-31, February 10, 2020

  • Pagtatakda ng Limitasyon sa Kapangyarihang Lokal na Magpataw ng Buwis: Ang FDCP at ang Lokal na Autonomiya

    Ipinasiya ng Korte Suprema na ang mga seksyon 13 at 14 ng Republic Act No. 9167 (RA 9167), na nag-aatas na ang mga lungsod at munisipalidad sa Metro Manila at iba pang mataas na urbanisado at independiyenteng mga lungsod ay ilipat ang kanilang buwis sa mga sinehan (amusement tax) sa Film Development Council of the Philippines (FDCP), ay labag sa Saligang Batas. Ang desisyong ito ay nagpapatibay sa karapatan ng mga lokal na pamahalaan na makinabang nang eksklusibo sa mga buwis na kanilang ipinapataw. Para sa mga lokal na pamahalaan, ito ay nagbibigay-diin sa proteksyon ng kanilang kapangyarihang magpasya sa paggamit ng kanilang kita sa buwis, at para sa mga lokal na sinehan, naglilinaw ito kung kanino dapat bayaran ang mga buwis na ito.

    Kapangyarihan sa Buwis: Sino ang Tunay na Dapat Makinabang?

    Ang kaso ay nagsimula nang ipasa ng Kongreso ang RA 9167, na lumikha sa FDCP. Ayon sa RA 9167, ang mga buwis na nakukuha ng mga lokal na pamahalaan mula sa mga sinehan ay dapat ilipat sa FDCP, na gagamitin naman ang pera upang magbigay ng insentibo sa mga producer ng mga pelikulang may gradong “A” o “B”. Tinutulan ito ng Lungsod ng Cebu at ng Colon Heritage Realty Corporation, na nagpapatakbo ng Oriente theater, sa pamamagitan ng paghahain ng kaso sa korte. Ang pangunahing tanong dito ay kung ang Kongreso, sa pamamagitan ng RA 9167, ay may kapangyarihang ilipat ang kita mula sa buwis na ipinapataw ng mga lokal na pamahalaan sa isang ahensya ng pambansang pamahalaan tulad ng FDCP.

    Iginiit ng FDCP na ang RA 9167 ay para sa kapakanan ng publiko dahil layunin nitong suportahan ang pag-unlad ng lokal na industriya ng pelikula. Ayon sa kanila, hindi lumalabag ang batas sa paggamit ng pondo ng publiko dahil ang layunin nito ay mapabuti ang pagkakakilanlan ng mga Pilipino sa pamamagitan ng pelikula. Dagdag pa ng FDCP, hindi naman daw nagdaramdam ang mga lokal na pamahalaan sa pagkawala ng kita dahil mas malaki ang benepisyong makukuha ng buong bansa mula sa pagsuporta sa industriya ng pelikula. Subalit, hindi sumang-ayon ang Korte Suprema sa posisyon ng FDCP.

    Binigyang-diin ng Korte Suprema na ang kapangyarihang magpataw ng buwis ay likas sa soberanya ng isang bansa. Bagama’t maaaring ipaubaya ng Kongreso ang kapangyarihang ito sa mga lokal na pamahalaan, ang Saligang Batas ay nagtatakda ng mga limitasyon dito. Ayon sa Seksyon 5, Artikulo X ng Saligang Batas, ang mga buwis na ipinapataw ng mga lokal na pamahalaan ay dapat mapunta lamang sa kanila. Ang layunin nito ay upang palakasin ang lokal na autonomiya at matiyak na may sapat na pondo ang mga lokal na pamahalaan upang maisagawa ang kanilang mga tungkulin.

    Ipinaliwanag ng Korte Suprema na sa pamamagitan ng RA 9167, hindi naman tinanggal ng Kongreso ang kapangyarihan ng mga lokal na pamahalaan na magpataw ng buwis sa mga sinehan. Subalit, inutusan nito ang mga sinehan na ilipat ang kanilang buwis sa FDCP, sa halip na sa lokal na pamahalaan. Ito, ayon sa Korte Suprema, ay isang paglabag sa lokal na autonomiya dahil ang kita mula sa buwis ay hindi na mapupunta sa lokal na pamahalaan, bagkus sa FDCP at sa mga producer ng pelikula. Para bang kinamkam ng Kongreso ang kapangyarihan ng mga lokal na pamahalaan na gamitin ang kanilang sariling pondo.

    Nilinaw rin ng Korte Suprema na hindi maituturing na tax exemption ang insentibong ibinibigay sa mga producer ng pelikula. Ang exemption sa buwis ay nangangahulugang hindi na kailangang magbayad ng buwis. Sa kasong ito, ang mga sinehan pa rin ang nagbabayad ng buwis; ang pondo lamang na dapat mapunta sa lokal na pamahalaan ay inililipat sa ibang partido. Kaya naman, ang RA 9167 ay hindi isang exemption, kundi isang pagtatangka na ilipat ang kita ng lokal na pamahalaan sa ibang entidad.

    Sa huli, ipinasiya ng Korte Suprema na labag sa Saligang Batas ang mga seksyon 13 at 14 ng RA 9167 dahil nilalabag nito ang prinsipyo ng lokal na autonomiya. Gayunpaman, pinahintulutan ng Korte Suprema na manatiling balido ang mga buwis na naibigay na sa FDCP bago ang pinal na desisyon, batay sa doktrina ng “operative fact.” Ang doktrinang ito ay nagsasaad na ang isang batas na napatunayang labag sa Saligang Batas ay maaaring magkaroon pa rin ng epekto sa mga aksyon na isinagawa bago ito ideklarang unconstitutional.

    FAQs

    Ano ang pangunahing isyu sa kasong ito? Kung labag ba sa Saligang Batas ang pag-uutos ng RA 9167 sa mga lokal na pamahalaan na ilipat ang kanilang buwis sa sinehan sa FDCP.
    Ano ang pinagdesisyunan ng Korte Suprema? Ipinasiya ng Korte Suprema na labag sa Saligang Batas ang mga seksyon 13 at 14 ng RA 9167.
    Bakit labag sa Saligang Batas ang RA 9167? Dahil nilalabag nito ang prinsipyo ng lokal na autonomiya at ang karapatan ng mga lokal na pamahalaan na makinabang nang eksklusibo sa mga buwis na kanilang ipinapataw.
    Ano ang lokal na autonomiya? Ang kapangyarihan ng mga lokal na pamahalaan na magsarili at magpasya sa kanilang sariling kapakanan, kabilang na ang paggamit ng kanilang pondo.
    Ano ang FDCP? Ang Film Development Council of the Philippines, isang ahensya ng gobyerno na naglalayong suportahan ang pag-unlad ng industriya ng pelikula sa Pilipinas.
    Ano ang amusement tax? Ang buwis na ipinapataw sa mga lugar ng libangan, tulad ng mga sinehan.
    Ano ang doktrina ng operative fact? Ang doktrina na nagsasaad na ang isang batas na napatunayang labag sa Saligang Batas ay maaaring magkaroon pa rin ng epekto sa mga aksyon na isinagawa bago ito ideklarang unconstitutional.
    Ano ang epekto ng desisyon ng Korte Suprema? Maaaring gamitin ng mga lokal na pamahalaan ang kanilang mga amusement tax para sa sarili nilang mga proyekto.

    Sa kabuuan, ang desisyong ito ay nagpapakita ng kahalagahan ng pagprotekta sa lokal na autonomiya at ang kapangyarihan ng mga lokal na pamahalaan na magpasya sa kanilang sariling kapakanan. Bagama’t mahalaga ang suporta sa industriya ng pelikula, hindi ito dapat gawin sa kapinsalaan ng mga karapatan ng mga lokal na pamahalaan.

    For inquiries regarding the application of this ruling to specific circumstances, please contact ASG Law through contact or via email at frontdesk@asglawpartners.com.

    Disclaimer: This analysis is provided for informational purposes only and does not constitute legal advice. For specific legal guidance tailored to your situation, please consult with a qualified attorney.
    Source: FILM DEVELOPMENT COUNCIL OF THE PHILIPPINES VS. COLON HERITAGE REALTY CORPORATION, G.R. No. 203754, June 16, 2015

  • Limitado Lang ba ang Kapangyarihan ng Probinsya sa Pagpataw ng Buwis sa Libangan? – Pelizloy Realty vs. Benguet

    Lokal na Pamahalaan, Hindi Basta Makapagpapataw ng Buwis sa mga Pasilidad Panlibangan

    G.R. No. 183137, April 10, 2013

    INTRODUKSYON

    Isipin mo na nagmamay-ari ka ng resort o swimming pool. Bigla kang sinabihan ng lokal na pamahalaan na magbabayad ka ng buwis sa libangan para sa mga pumapasok na bisita. Tama ba ito? Sa Pilipinas, hindi lahat ng buwis na ipinapataw ng lokal na pamahalaan ay otomatikong wasto. Ang kaso ng Pelizloy Realty Corporation v. Province of Benguet ay nagpapakita kung paano nililimitahan ng Korte Suprema ang kapangyarihan ng mga probinsya sa pagpataw ng buwis, lalo na sa mga lugar tulad ng resorts at swimming pools.

    Ang Pelizloy Realty Corporation ay nagmamay-ari ng Palm Grove Resort sa Benguet. Sinubukan ng probinsya ng Benguet na patawan sila ng 10% amusement tax batay sa kanilang Revenue Code of 2005. Kinuwestiyon ito ng Pelizloy Realty sa korte, dahil naniniwala silang hindi sakop ng kapangyarihan ng probinsya ang pagpataw ng ganitong buwis sa resorts at swimming pools.

    KONTEKSTONG LEGAL

    Ayon sa Local Government Code (LGC), partikular sa Seksyon 133(i), hindi maaaring magpataw ang mga lokal na pamahalaan ng percentage tax o value-added tax (VAT) sa benta ng serbisyo, maliban kung pinahihintulutan ng LGC mismo. Mahalagang tandaan ito: “Seksyon 133. Mga Karaniwang Limitasyon sa Kapangyarihang Magpataw ng Buwis ng mga Lokal na Pamahalaan. – Maliban kung iba ang nakasaad dito, ang paggamit ng kapangyarihang magpataw ng buwis ng mga probinsya, lungsod, munisipalidad, at barangay ay hindi dapat umabot sa pagpapataw ng sumusunod: … (i) Porsyento o value-added tax (VAT) sa mga benta, barter o palitan o katulad na transaksyon sa mga kalakal o serbisyo maliban kung iba ang nakasaad dito.”

    Gayunpaman, mayroong Seksyon 140 ng LGC na nagpapahintulot sa mga probinsya na magpataw ng amusement tax. Sinasabi rito: “SEKSYON 140. Buwis sa Libangan – (a) Ang probinsya ay maaaring magpataw ng buwis sa libangan na kokolektahin mula sa mga may-ari, lessee, o operator ng mga sinehan, sinehan, concert hall, sirko, boxing stadia, at iba pang mga lugar ng libangan sa rate na hindi hihigit sa tatlumpung porsyento (30%) ng gross receipts mula sa admission fees.”

    Ang tanong dito ay kung sakop ba ang resorts, swimming pools, bath houses, hot springs, at tourist spots sa terminong “other places of amusement” na binabanggit sa Seksyon 140. Kung sakop ito, maaaring magpataw ng amusement tax ang probinsya. Kung hindi, labag sa limitasyon ng LGC ang pagpataw ng buwis na ito.

    Para mas maintindihan, tingnan natin ang kahulugan ng “amusement places” ayon sa LGC, Seksyon 131(c): “(c) ‘Amusement Places’ includes theaters, cinemas, concert halls, circuses and other places of amusement where one seeks admission to entertain oneself by seeing or viewing the show or performances.” Ito ang magiging batayan sa pagtukoy kung kasama ba ang resorts at swimming pools sa kategoryang ito.

    PAGSUSURI NG KASO

    Nagsimula ang lahat nang ipasa ng probinsya ng Benguet ang Provincial Tax Ordinance No. 05-107, kung saan nakasaad sa Seksyon 59, Artikulo X ang pagpapataw ng 10% amusement tax sa “resorts, swimming pools, bath houses, hot springs, and tourist spots.” Dahil naniniwala ang Pelizloy Realty na labag ito sa LGC, umapela sila sa Department of Justice. Ngunit dahil hindi agad nagdesisyon ang DOJ, dumulog sila sa Regional Trial Court (RTC) para sa declaratory relief at injunction.

    Iginiit ng Pelizloy Realty na ang buwis na ipinapataw ay isang percentage tax na ipinagbabawal ng Seksyon 133(i) ng LGC. Depensa naman ng probinsya, sakop daw ng “other places of amusement” ang resorts at swimming pools dahil ang “amusement” ayon sa LGC ay “pleasurable diversion and entertainment.” Binigyang diin din nila na ang buwis ay sa admission fees lamang, hindi sa kabuuang kita ng resort.

    Nagdesisyon ang RTC pabor sa probinsya ng Benguet. Ayon sa RTC, bagama’t percentage tax ang buwis, mayroong exception sa Seksyon 133(i). Sinabi rin nilang sakop ng “other places of amusement” ang resorts at swimming pools. Hindi sumang-ayon ang Pelizloy Realty at umakyat sila sa Korte Suprema.

    Sa Korte Suprema, ang pangunahing tanong ay: “Sakop ba ng ‘other places of amusement’ sa Seksyon 140 ng LGC ang resorts, swimming pools, bath houses, hot springs, at tourist spots?”

    Ginamit ng Korte Suprema ang prinsipyong ejusdem generis. Ayon dito, kapag ang isang pangkalahatang termino ay sumusunod sa mga tiyak na termino na magkakauri, ang pangkalahatang termino ay dapat bigyang-kahulugan na limitado lamang sa mga bagay na katulad ng mga tiyak na termino. Sa madaling salita, dapat tingnan kung anong uri ng mga lugar ang unang binanggit sa Seksyon 140 (theaters, cinemas, concert halls, circuses, boxing stadia).

    Binanggit din ng Korte Suprema ang kahulugan ng “amusement places” sa Seksyon 131(c) ng LGC, na tumutukoy sa mga lugar kung saan pumupunta ang isang tao para “entertain oneself by seeing or viewing the show or performances.” Ayon sa Korte Suprema, ang mga lugar na binanggit sa Seksyon 140 ay karaniwang mga lugar kung saan mayroong “spectacles or the holding of public shows, exhibitions, performances, and other events meant to be viewed by an audience.”

    Dahil dito, sinabi ng Korte Suprema na “resorts, swimming pools, bath houses, hot springs and tourist spots cannot be considered venues primarily ‘where one seeks admission to entertain oneself by seeing or viewing the show or performances’.” Hindi sila kauri ng theaters, cinemas, concert halls, at iba pa na nabanggit sa Seksyon 140. Kaya naman, hindi sakop ng kapangyarihan ng probinsya na magpataw ng amusement tax sa admission fees sa mga lugar na ito.

    Kinuha rin ng Korte Suprema ang prinsipyo ng strictissimi juris sa pagbibigay-kahulugan sa kapangyarihan ng lokal na pamahalaan na magbuwis. Ayon dito, anumang pagdududa sa interpretasyon ng batas sa pagbubuwis ay dapat pabor sa taxpayer at laban sa lokal na pamahalaan. “Any doubt or ambiguity arising out of the term used in granting that power must be resolved against the [province]. Inferences, implications, deductions – all these – have no place in the interpretation of the taxing power of a [province].”

    Kaya naman, pinaboran ng Korte Suprema ang Pelizloy Realty. Idineklara nilang null and void ang ikalawang talata ng Seksyon 59, Artikulo X ng Benguet Provincial Revenue Code of 2005, na nagpapataw ng amusement tax sa admission fees sa resorts, swimming pools, bath houses, hot springs, at tourist spots. Injunction din ang ipinataw sa probinsya ng Benguet para pigilan silang ipatupad ang buwis na ito.

    PRAKTIKAL NA IMPLIKASYON

    Ang desisyon na ito ay mahalaga dahil nililinaw nito ang limitasyon ng kapangyarihan ng mga probinsya sa pagpataw ng amusement tax. Hindi basta-basta masasabing “other places of amusement” ang lahat ng lugar na may libangan. Dapat tingnan kung ang lugar ay kauri ng mga sinehan, concert halls, at iba pang lugar na pangunahing nagpapakita ng “shows or performances.”

    Para sa mga negosyo tulad ng resorts at swimming pools, ang desisyong ito ay proteksyon laban sa posibleng maling pagpapataw ng buwis ng mga lokal na pamahalaan. Kung sakaling makatanggap ng kahalintulad na pagpapataw ng buwis, maaari nilang gamitin ang kasong Pelizloy bilang basehan para kuwestiyunin ito.

    Mga Mahalagang Aral:

    • Limitado ang Kapangyarihan ng Lokal na Pamahalaan Magbuwis: Hindi absolute ang kapangyarihan ng mga probinsya at iba pang lokal na pamahalaan sa pagpataw ng buwis. May mga limitasyon na nakasaad sa Local Government Code.
    • Hindi Lahat ng Libangan ay Sakop ng Amusement Tax: Ang terminong “other places of amusement” ay mayroong limitasyon. Hindi basta masasabing lahat ng lugar na may libangan ay sakop nito. Dapat itong bigyang-kahulugan ayon sa uri ng mga lugar na unang binanggit sa batas.
    • Prinsipyo ng Strictissimi Juris: Sa pag-interpret ng batas sa pagbubuwis, lalo na sa kapangyarihan ng lokal na pamahalaan, dapat pabor sa taxpayer ang interpretasyon kung may pagdududa.

    MGA KARANIWANG TANONG (FAQs)

    1. Ano ang amusement tax?
    Ito ay buwis na ipinapataw sa mga lugar ng libangan tulad ng sinehan, concert halls, at iba pa, batay sa admission fees.

    2. Maaari bang magpataw ng amusement tax ang lahat ng lokal na pamahalaan?
    Hindi. Ayon sa LGC, probinsya lamang ang may kapangyarihang magpataw ng amusement tax.

    3. Sakop ba ng amusement tax ang lahat ng uri ng libangan?
    Hindi. Limitado lamang ito sa mga lugar ng libangan na tinukoy sa Seksyon 140 ng LGC at mga kauri nito.

    4. Ano ang dapat gawin kung pinatawan ng lokal na pamahalaan ng buwis na sa tingin ko ay mali?
    Maaaring umapela sa Secretary of Justice sa loob ng 30 araw mula sa pagkabisa ng ordinansa. Kung hindi pa rin sumasang-ayon sa desisyon, maaaring dumulog sa korte.

    5. Paano makakatulong ang kasong Pelizloy sa mga negosyo?
    Ang kasong Pelizloy ay nagbibigay linaw sa limitasyon ng kapangyarihan ng probinsya sa pagpataw ng amusement tax. Maaari itong gamitin bilang basehan para kuwestiyunin ang mga maling pagpapataw ng buwis sa mga resorts, swimming pools, at iba pang katulad na negosyo.

    Nalilito ka ba sa usapin ng buwis at lokal na pamahalaan? Huwag mag-atubiling kumonsulta sa eksperto. Ang ASG Law ay may kaalaman at karanasan sa batas sa pagbubuwis at lokal na pamahalaan. Para sa konsultasyon, makipag-ugnayan dito o mag-email sa amin sa hello@asglawpartners.com. Kami sa ASG Law ay handang tumulong sa iyo!




    Source: Supreme Court E-Library

    This page was dynamically generated

    by the E-Library Content Management System (E-LibCMS)

  • Sino ang Mananagot sa Documentary Stamp Tax sa Promissory Notes? Paglilinaw Mula sa Kaso ng Philacor Credit Corporation

    Hindi Lahat ng Gumagamit ng Promissory Note ay Mananagot sa Documentary Stamp Tax

    G.R. No. 169899, Pebrero 6, 2013

    INTRODUKSYON

    Isipin mo na bumili ka ng bagong appliance sa installment. Pumirma ka ng promissory note, pero sino ba talaga ang dapat magbayad ng buwis dito? Sa Pilipinas, may tinatawag na Documentary Stamp Tax (DST) na ipinapataw sa ilang dokumento at transaksyon, kasama na ang promissory notes. Ngunit, sino ang tunay na mananagot sa pagbabayad nito? Ito ang sentrong tanong sa kaso ng Philacor Credit Corporation v. Commissioner of Internal Revenue. Ang Philacor, bilang assignee ng promissory notes, ay sinisingil ng Commissioner of Internal Revenue (CIR) ng deficiency documentary stamp tax. Ang isyu dito, tama ba na ang Philacor ang singilin para sa DST, hindi lamang sa pag-isyu ng promissory notes kundi pati na rin sa pag-assign nito sa kanila?

    LEGAL NA KONTEKSTO: ANG DOCUMENTARY STAMP TAX SA PILIPINAS

    Ang Documentary Stamp Tax o DST ay isang buwis na ipinapataw ng gobyerno sa mga dokumento, instrumento, at transaksyon. Layunin nito na makalikom ng pondo para sa pamahalaan mula sa iba’t ibang aktibidad na legal. Isa sa mga dokumentong saklaw ng DST ay ang promissory note. Ayon sa Section 180 ng 1986 Tax Code (na siyang batas na umiiral noong panahon ng kaso), “Sa lahat ng promissory notes, negotiable man o hindi, maliban sa bank notes na inisyu para sa sirkulasyon, at sa bawat pag-renew ng anumang note, kokolektahin ang documentary stamp tax na dalawampung sentimo sa bawat dalawang daang piso, o fractional part nito, ng face value ng anumang bill of exchange, draft certificate of deposit, debt instrument, o note.”

    Para naman malaman kung sino ang mananagot sa pagbabayad ng DST, tinitingnan natin ang Section 173 ng 1997 National Internal Revenue Code (NIRC), na nagsasaad: “Sa mga dokumento, instrumento, at papeles, at sa mga acceptances, assignments, sales, at transfers ng obligasyon, karapatan, o ari-arian na kaugnay nito, ipapataw, kokolektahin at babayaran, at patungkol sa transaksyong isinagawa o natapos, ang kaukulang documentary stamp taxes na inireseta sa mga sumusunod na seksyon ng Titulong ito, ng taong gumagawa, pumipirma, nag-iisyu, tumatanggap, o naglilipat nito, at sa parehong oras na isinagawa ang gawaing iyon o naganap ang transaksyon: Provided, na kung saan ang isang partido sa taxable document ay exempted sa buwis na ipinataw dito, ang kabilang partido na hindi exempt ang direktang mananagot sa buwis.” Malinaw sa batas na ang pangunahing mananagot sa DST ay ang taong gumawa, pumirma, nag-isyu, tumanggap, o naglipat ng dokumento.

    PAGSUSURI SA KASO NG PHILACOR

    Ang Philacor Credit Corporation ay isang kumpanya na nagpapautang para sa pagbili ng appliances. Ang proseso nila ay ganito: ang mamimili ay bibili ng appliance sa dealer sa installment. Pagkatapos aprubahan ng Philacor ang credit application, ang mamimili ay pipirma ng promissory note pabor sa appliance dealer. Mula rito, ia-assign naman ng appliance dealer ang promissory note sa Philacor.

    Sinuri ng Bureau of Internal Revenue (BIR) ang libro ng Philacor para sa fiscal year 1993 at natuklasan ang umano’y kakulangan sa buwis, kasama na ang deficiency documentary stamp tax. Ayon sa BIR, ang Philacor ay dapat magbayad ng DST hindi lamang sa pag-isyu ng promissory notes kundi pati na rin sa assignment ng mga ito sa kanila. Tinutulan ito ng Philacor, kaya umakyat ang kaso sa Court of Tax Appeals (CTA).

    Sa CTA Division, kinatigan ang BIR. Ayon sa CTA Division, mananagot ang Philacor sa DST bilang assignee ng promissory notes. Umapela ang Philacor sa CTA en banc, ngunit muli, natalo sila. Hindi sumang-ayon ang CTA en banc sa argumento ng Philacor na hindi sila dapat managot sa DST sa assignment ng promissory notes. Dahil dito, dumulog ang Philacor sa Korte Suprema.

    Sa Korte Suprema, binigyang-diin ang Section 173 ng 1997 NIRC na nagtatakda kung sino ang mananagot sa DST. Ayon sa Korte Suprema, “Hindi ginawa, pinirmahan, inisyu, tinanggap o inilipat ng Philacor ang promissory notes. Ang mga gawa ng paggawa, pagpirma, pag-isyu at paglilipat ay hindi malabo. Ang mga mamimili ng appliances ang gumawa, pumirma at nag-isyu ng mga dokumentong taxable, habang inilipat ng appliance dealer ang mga dokumentong ito sa Philacor na walang pagtatalo na tumanggap o ‘tumanggap’ sa mga ito.”

    Ipinaliwanag pa ng Korte Suprema na ang “acceptance” o pagtanggap na tinutukoy sa Section 173 ay mas angkop sa bills of exchange, hindi sa promissory notes. Dagdag pa nila, “Sa parehong paraan, hindi maaaring gawing pangunahing mananagot ang Philacor para sa DST sa pag-isyu ng mga promissory notes, dahil lamang sa ‘tinanggap’ nito ang mga promissory notes sa payak at ordinaryong kahulugan.”

    Binigyang-diin din ng Korte Suprema ang prinsipyo ng mahigpit na interpretasyon ng batas sa pagbubuwis. Dapat lamang ipataw ang buwis kung malinaw itong nakasaad sa batas. Dahil walang malinaw na probisyon sa batas na nagpapataw ng DST sa assignment o paglilipat ng promissory notes, hindi maaaring singilin ang Philacor para dito.

    Ayon sa Korte Suprema, “…kung saan hindi tinukoy ng batas na ang naturang paglilipat at/o pag-assign ay bubuwisan, walang magiging batayan upang kilalanin ang isang pagpapataw.” Kaya naman, pinaboran ng Korte Suprema ang Philacor at pinawalang-bisa ang desisyon ng CTA en banc.

    PRAKTIKAL NA IMPLIKASYON NG DESISYON

    Ang desisyon sa kasong Philacor ay mahalaga dahil nililinaw nito kung sino talaga ang mananagot sa Documentary Stamp Tax sa promissory notes. Hindi lahat ng “gumagamit” o “tumatanggap” ng promissory note ay otomatikong mananagot sa DST. Ang pananagutan ay nakabatay sa kung sino ang gumawa, pumirma, nag-isyu, tumanggap (sa legal na termino para sa bills of exchange), o naglipat ng dokumento, ayon sa Section 173 ng NIRC.

    Para sa mga negosyo na katulad ng Philacor na bumibili o tumatanggap ng assignment ng promissory notes, ang desisyong ito ay nagbibigay linaw na hindi sila dapat singilin ng DST sa assignment maliban kung malinaw na nakasaad sa batas. Mahalagang suriin ang dokumento mismo at ang mga probisyon ng batas upang malaman kung sino ang tunay na mananagot sa pagbabayad ng DST.

    SUSING ARAL MULA SA KASO:

    • Mahigpit na Interpretasyon ng Batas sa Buwis: Ang batas sa buwis ay dapat ipakahulugan nang mahigpit laban sa gobyerno at pabor sa nagbabayad ng buwis. Kung walang malinaw na probisyon, hindi maaaring ipataw ang buwis.
    • Pananagutan sa DST sa Promissory Notes: Ang mananagot sa DST sa promissory notes ay ang mga taong nakalista sa Section 173 ng NIRC – ang gumagawa, pumipirma, nag-iisyu, tumatanggap (para sa bills of exchange), o naglilipat ng dokumento.
    • Assignment ng Promissory Notes: Maliban kung malinaw na nakasaad sa batas, ang assignment o paglilipat ng promissory notes ay hindi taxable sa DST.

    MGA KARANIWANG TANONG (FAQs)

    Tanong 1: Ano ba ang Documentary Stamp Tax (DST)?
    Sagot: Ito ay buwis na ipinapataw sa ilang dokumento at transaksyon bilang patunay na legal at may bisa ang mga ito.

    Tanong 2: Sino ang dapat magbayad ng DST sa promissory note?
    Sagot: Ayon sa Section 173 ng NIRC, ang taong gumagawa, pumipirma, nag-iisyu, tumatanggap, o naglilipat ng promissory note ang pangunahing mananagot.

    Tanong 3: Taxable ba ang assignment o paglilipat ng promissory note?
    Sagot: Hindi, maliban kung malinaw na nakasaad sa batas. Sa kaso ng Philacor, nilinaw ng Korte Suprema na walang probisyon na nagbubuwis sa assignment ng promissory notes.

    Tanong 4: Ano ang ibig sabihin ng “mahigpit na interpretasyon” ng batas sa buwis?
    Sagot: Ibig sabihin, kung may duda o kalabuan sa batas sa buwis, dapat itong ipakahulugan pabor sa nagbabayad ng buwis at hindi sa gobyerno. Ang buwis ay hindi dapat ipataw maliban kung malinaw itong nakasaad sa batas.

    Tanong 5: Paano makakatulong ang ASG Law sa mga usaping Documentary Stamp Tax?
    Sagot: Eksperto ang ASG Law sa usaping buwis at batas. Kung may katanungan ka tungkol sa Documentary Stamp Tax o iba pang usaping legal, huwag mag-atubiling makipag-ugnayan sa amin para sa konsultasyon. hello@asglawpartners.com o bisitahin ang aming website dito.


    Source: Supreme Court E-Library
    This page was dynamically generated
    by the E-Library Content Management System (E-LibCMS)